Η Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία, γεννήθηκε από την Φαινομενολογική Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία, κυρίως στις ΗΠΑ και έχει αφετηρία την φιλοσοφική προσέγγιση του Υπαρξισμού, ο οποίος εμφανίστηκε μετά τον Β’ΠΠ, καθώς ολόκληρη η ανθρωπότητα, εκείνη την περίοδο, ξεκίνησε να ψάχνει απαντήσεις σε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα που δημιούργησε ο πόλεμος, ανακατεύοντας τους φιλόσοφους και τους ψυχολόγους. Όσοι ασχολούνταν με το κίνημα του υπαρξισμού, απαντούσαν ότι ο άνθρωπος ορίζεται από τις επιλογές του. Θεωρούσαν ότι, για να μπορέσει κάποιος να ζήσει πραγματικά, χρειάζεται να έχει συνεχή επαφή με τον εαυτό του, να αποδεχτεί την τρωτή φύση της ανθρώπινης φύσης και να αντιληφθεί ότι η ίδια του η ύπαρξη δεν έχει συγκεκριμένο νόημα. Αυτή η συνειδητοποίηση θα βάλει ένα φρένο στο συνεχιζόμενο αγώνα για να ψάξει κάποιος το νόημα της ζωής, κάτι που θα οδηγήσει το άτομο να αντιληφθεί πως το νόημα μπορεί να οριστεί από τις επιλογές που κάνει ο καθένας, όντας ελεύθερος άνθρωπος.
Οι φιλόσοφοι που επηρέασαν με το έργο τους
Ο Δανός φιλόσοφος Kierkegaard, γόνος μιας εύπορης οικογένειας επτά παιδιών, θεωρείται ο πρώτος υπαρξιστής. Γεννήθηκε το 1813 και μεγάλωσε σε μια βαθύτατα θρησκευόμενη οικογένεια. Για αρκετά χρόνια, ζούσε με το συνεχή φόβο των αμαρτιών του, οι οποίες θεωρούσε ότι ξεκινούσαν από τα παιδικά του χρόνια. Στο βιβλίο του, Φόβος και Τρόμος, εξηγεί πώς η οικογένειά του και το βαθύ αίσθημα πίστης, ήταν τελικά αυτά που τον έκαναν να ζει με τον φόβο του θανάτου. Η έντονη επιρροή που είχε από τον πατέρα του, τον οδήγησαν στο να ερμηνεύσει καταστάσεις οι οποίες δεν σχετίζονταν μεταξύ τους, όπως το ότι ο θάνατος του πατέρα του σε ηλικία 88 ετών, ήρθε για να μπορέσει ο ίδιος να γίνει «κάτι». Σε ηλικία 17 ετών, μπήκε στη θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Εκεί ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και μετέπειτα με τα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής. Η διδακτορική του διατριβή, είχε σχέση με τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε ο Σωκράτης, μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του ίδιου. Η πηγή έμπνευσης για τα έργα που θα ακολουθούσαν, ήταν γεγονότα από την ίδια του τη ζωή. Για παράδειγμα, ο ίδιος, αν και ερωτευμένος με την αρραβωνιαστικιά του, διέλυσε τον αρραβώνα του, καθώς μια έντονη μελαγχολία, δεν του επέτρεπε να προχωρήσει στον έγγαμο βίο, χωρίς να είναι σε θέση να προσδιορίσει ποια ήταν η αιτία. Επίσης, αν και θρησκευόμενος, άσκησε κριτική στην Εκκλησία και στον «Χριστιανικό κόσμο». Στα έργα του, προσδιορίζει τρία κινητήρια στάδια για τον άνθρωπο. Το αισθητικό, το ηθικό και το θρησκευτικό στάδιο. Τα στάδια αυτά δεν έχουν σταθερή ακολουθία, αλλά κάποιος μπορεί να μετακινείται ανάμεσα στα στάδια αυτά, ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνει. Τελικά πεθαίνει το 1855, μάλλον από πάθηση στη σπονδυλική στήλη. Είχε προηγηθεί ένα ιδιαίτερα κουραστικό συγγραφικό διάστημα και ο ίδιος για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε συνεχιζόμενες αντιπαραθέσεις για τα θέματα που τον απασχολούσαν. Τα έργα του αρχίζουν και έχουν μεγαλύτερα απήχηση, περίπου 70 χρόνια μετά το θάνατό του, όταν γύρω στο 1930 όπου ήταν τα πρώιμα στάδια του υπαρξισμού.
Ο Nietzsche, θεωρείται συνεχιστής του έργου που ξεκίνησε ο Kierkegaard. Γεννημένος το 1844, ήταν ένας πολυτάλαντος Γερμανός φιλόσοφος. Στο συγγραφικό του έργο αναλύονται τα υπαρξιακά προβλήματα της ελευθερίας, της προσωπικής ευθύνης και των ατομικών επιλογών, έννοιες που εισήγαγε πρώτος. Επίσης καταπιάνεται με έννοιες όπως η ηθική και αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού και την ανάγκη της πίστης. Ο ίδιος από νεαρή ηλικία είχε παρουσιάσει διάφορα προβλήματα υγείας. Σπούδασε φιλολογία στη Βόννη και μετέπειτα μπήκε στη θεολογία, όπου εν τέλει καταπιάστηκε με την αμφισβήτηση των γραφών. Το έργο του ξεκινάει νωρίς και ήδη στα 24 του είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Βασιλεία. Αρχή της φιλοσοφικής του πορείας, αποτελούσε κατά κύριο λόγο η πίστη στο Θεό, ιδέα η οποία θεωρεί ότι έθετε ηθικά εμπόδια, στο να μπορέσει κάποιος να είναι ελεύθερος και να ορίζει τις επιλογές του. Πέθανε το 1900, από όγκο στον εγκέφαλο.
Ο Heidegger (1889-1976), έζησε στη Γερμανία και επηρεάστηκε σημαντικά από το έργο του Kierkegaard. Ο ρόλος του σε θέματα παιδείας στη ναζιστική κυβέρνηση και οι πολιτικές πεποιθήσεις του, επισκίασαν δικαιολογημένα το φιλοσοφικό του έργο. Ο ίδιος, ως φιλόσοφος, θεωρούσε ότι το νόημα στη ζωή σχετίζεται με την δυνατότητα του ανθρώπου να αντιλαμβάνεται το ίδιο του το «Είναι». Για να καταφέρει το άτομο να φτάσει σε σημείο να αντιληφθεί πραγματικά τι είναι, χρειάζεται να έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο. Αυτή η αίσθηση της θνητότητας μπορεί να τον οδηγήσει στην επίγνωση και την αυθεντικότητα. Ο ίδιος, θεωρεί ότι οι άνθρωποι ζουν και ασχολούνται με ανούσια πράγματα (forgetfulness) ή ζουν ευγνώμονες για την ελευθερία τους, ορίζοντας οι ίδιοι τις επιλογές τους (mindfulness).
Μετέπειτα, ο κομμουνιστής Γάλλος φιλόσοφος Sartre (1905-1980), φαίνεται πως με το έργο του να επηρεάσει την υπαρξιακή ψυχοθεραπεία. Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους φιλοσόφους, ήταν έντονα πολιτικοποιημένος, ακτιβιστής, λογοτέχνης και είχε συντροφική σχέση με μια σπουδαία προσωπικότητα της εποχής, την ακτιβίστρια φιλόσοφο Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Στο έργο του, υποστηρίζει έντονα την ανυπαρξία Θεού και με την σειρά του ασχολείται με την ελευθερία που έχει ο άνθρωπος στο να μπορεί να επιλέγει, έχοντας ευθύνη για τις επιλογές αυτές.