Επιγραμματικά: Τηλεόραση για βρέφη και μικρά παιδιά.

Όταν ένα βρέφος, μικρότερο των 12 μηνών, παρακολουθεί τηλεόραση, αντιλαμβάνεται έγχρωμες εικόνες που τρεμοπαίζουν. Μεγαλώνοντας το παιδί, μέχρι περίπου τους 24 μήνες της ζωής του, αρχίζει και καταλαβαίνει ελάχιστα την πλοκή μιας ιστορίας (κυρίως από τις βρεφικές και παιδικές εκπομπές) και ορισμένα παιδιά μιμούνται κάποια πράγματα από αυτά που βλέπουν. Στη βρεφική ηλικία κάποιες άλλες δραστηριότητες είναι πιο σημαντικές για την νοητική και κοινωνική ανάπτυξή του. Τα πρώτα χρόνια, είναι σημαντικό και θέλουν να ανακαλύψουν τις αισθήσεις τους, να κρατήσουν διάφορα αντικείμενα ή να τα βάλουν στο στόμα τους, να τα μυρίσουν ή να τα πετάξουν, εξερευνώντας έτσι τις ιδιότητες που έχουν τα διάφορα πράγματα γύρω τους. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι στη βρεφική ηλικία η τηλεόραση δεν συμβάλει ουσιαστικά.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “”

Επιγραμματικά: Οικογένεια και επικοινωνία

Οι οικογένειες, ανάλογα με τον τύπο επικοινωνίας που υιοθετούν, χωρίζονται σε «κλειστές», «ανοιχτές» και «απροσδιόριστες». Στις «κλειστές» οικογένειες υπάρχουν ξεκάθαροι κανόνες και όρια. Θα λέγαμε ότι, τα παιδιά σε αυτές τις οικογένειες υποχρεούνται να ακολουθούν συγκεκριμένα λεκτικά σχήματα, να μην ακουμπάνε απαγορευμένα θέματα για την οικογένεια και να αναγνωρίζουν ότι τον πρώτο λόγο σε θέματα αποφάσεων τον έχουν οι μεγαλύτεροι. Οι «ανοιχτές» οικογένειες έχουν την αντίθετη όψη. Πιο συγκεκριμένα, όλα τα μέλη έχουν δικαίωμα να συζητήσουν οτιδήποτε, τα όρια δεν είναι ξεκάθαρα σε όλες τις περιστάσεις και η ιεραρχική σειρά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Συνεχίστε την ανάγνωση του “”

Επιγραμματικά: Τι σημαίνει ο όρος «επίκτητη αδυναμία – μαθημένη ανικανότητα» (learned helpessness);

Η επίκτητη αδυναμία, ουσιαστικά περιγράφει την παθητικότητα και την αδυναμία που επιδεικνύει κάποιο άτομο κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις. Για παράδειγμα, αν κάποιος βίωσε μια αρνητική εμπειρία στην οποία δεν μπορούσε να αντιδράσει, ενδεχομένως να αναπτύξουν μια παθητικότητα κάτω από αντίστοιχες συνθήκες, που τα εμποδίζει στο να καταβάλουν κάποια προσπάθεια για να αποφύγουν την δυσάρεστη συνέπεια της κατάστασης, παρ’ ότι αν προσπαθούσαν θα ξέφευγαν από την δύσκολη κατάσταση. Σχετίζεται με την προσωπική πεποίθηση που έχει κάποιος ότι είναι ανίκανος.

Φωτογραφία από Gerd Altmann από το Pixabay

https://local.google.com/place?id=13983992325209538907&use=posts&lpsid=5583124508755076083

Επιγραμματικά: Τι εννοούμε με αυτούς τους όρους Εργασιακό Στρες και Επαγγελματική Εξουθένωση;

Το εργασιακό στρες είναι αποτέλεσμα των δυσανάλογων εργασιακών απαιτήσεων και πιέσεων που δέχεται το άτομο σε σχέση με τις γνώσεις ή/και τις ικανότητές του ή/και το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα της δουλειάς και δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι ψυχικοί πόροι για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες που προκύπτουν. Ως συνέπεια, του εργασιακού στρες (και του στρες γενικότερα), συχνά τα άτομα καταφεύγουν σε επιφανειακή προσπάθειες αντιμετώπισης του άγχους, χωρίς να βελτιώνουν τις μεταβλητές που τους επιβαρύνουν. Τέτοιες συμπεριφορές, για παράδειγμα, μπορεί να είναι κατανάλωση αλκοόλ και κάπνισμα.
Η Επαγγελματική Εξουθένωση (burnout), δεν είναι συνώνυμη με το εργασιακό στρες. Προκαλείται από την μικρή ελάχιστη ικανοποίηση που λαμβάνει κάποιος από την εργασία σου σε σύγκριση με την χρόνια ψυχική ενέργεια που καταναλώνει για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της. Επαγγέλματα στο χώρο της υγείας (νοσηλευτές και γιατροί) καθώς επίσης και εκπαιδευτικοί (δάσκαλοι και καθηγητές), βρίσκονται στις υψηλότερες θέσεις κινδύνου. Η Επαγγελματική Εξουθένωση έχει τρεις διαστάσεις. (1) Εξάντληση: Το άτομο αποξενώνεται από τους συναδέλφους και βρίσκεται συνεχώς σε συναισθηματική ένταση. (2) Απροσωποποίηση: Το άτομο είναι ευερέθιστο, συμπεριφέρεται με αγένεια και αρνητισμό. Δεν μπορεί να ευχαριστηθεί με επιτυχίες άλλων, εντοπίζει παντού λάθη και συνεχώς αμύνεται. (3) Αναποτελεσματικότητα: Το άτομο αισθάνεται επαγγελματική αποτυχία. Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και πιστεύει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις εργασιακές απαιτήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η ψυχοθεραπευτική διαδικασία θα βοηθήσει το άτομο να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του και να επεξεργαστεί θέματα αυτοεκτίμησης και ανασφάλειας γύρω από το εργασιακό περιβάλλον. Κατ' επέκταση, το άτομο βελτιώνεται και σε άλλους τομείς της ζωής, οι οποίοι αναπόφευκτα επηρεάζονται από την διάθεση που έχουμε στον επαγγελματικό μας χώρο.

Φωτογραφία από Lukas Bieri από το Pixabay

Επιγραμματικά: Τι σημαίνει ο όρος “ΔΕΠΥ” που ακούμε συνεχώς;

“Δ.Ε.Π.Υ” είναι τα αρχικά της “Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας”. Ουσιαστικά είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή η οποία εκδηλώνεται συχνότερα στα αγόρια (3/4).

Συνήθη συμπτώματα της “Ελλειμματικής Προσοχής” είναι η αποτυχία συγκέντρωσης σε λεπτομέρειες, η συχνές απροσεξίες κατά την εκτέλεση έργου, η αδυναμία να παραμείνει συγκεντρωμένο το παιδί σε μια δραστηριότητα, να μην ακούει όταν κάποιος του μιλάει, να υπάρχουν δυσκολίες οργάνωσης, να αδυνατεί να ακολουθήσει οδηγίες ή να μην τα καταφέρνει στις σχολικές εργασίες, να αποφεύγει Συνεχίστε την ανάγνωση του “”

Επιγραμματικά: Τι είναι η «Ενσυναίσθηση» που ακούμε τόσο συχνά;

Ενσυναίσθηση, είναι η βαθύτερη κατανόηση των βιωμάτων, των συναισθημάτων, των αντιλήψεων και των σκέψεων ενός ατόμου. Δηλαδή, η ικανότητα κάποιου να αντιληφθεί τον κόσμο του άλλου, μέσα τον τρόπο που ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται. Ο όρος δεν εμπεριέχει την ταύτιση με τα προβλήματα του άλλου, αλλά την αντίληψη της «αλήθειας» του. Για παράδειγμα, αν κάποιος χάσει το κατοικίδιο του, θα θρηνήσει και θα πενθήσει έντονα, ψυχολογική κατάσταση που ενδεχομένως να μην κατανοήσει κάποιος με μειωμένη ενσυναίσθηση. Στην ψυχοθεραπεία, η ενσυναίσθηση του επαγγελματία για τον εξυπηρετούμενο είναι από τους βασικότερους άξονες για την κατανόηση των συναισθημάτων. Στην κοινωνία, είναι συστατικό το οποίο μπορεί να βελτιώσει τις ανθρώπινες σχέσεις και την ποιότητα ζωής όλων μας.

Επιγραμματικά: Ας δούμε πώς διαφέρουν και πώς σχετίζονται οι όροι «αυτοπεποίθηση», «αυτοεκτίμηση», και «αυτοαποδοχή».

Ουσιαστικά, όταν λέμε ότι κάποιος έχει «αυτοπεποίθηση», εννοούμε ότι έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στις δεξιότητες ή σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του εαυτού του, σε έναν ή περισσότερους τομείς της ζωής του, στους οποίους διατηρεί σταθερά μια θετική στάση. Μπορούμε να πούμε ότι είναι συχνά κινητήριος δύναμη για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Η «αυτοεκτίμηση», είναι μια σημαντική έννοια στην ψυχοθεραπεία. Έχει να κάνει με το πώς κάποιος αντιλαμβάνεται την προσωπική του αξία. Αυτή η αίσθηση σχηματίζεται από εμπειρίες του ίδιου του ατόμου αλλά και από τον τρόπο που των αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Αυτή η υποκειμενική κρίση μπορεί να επηρεάσει συναισθηματικά και λειτουργικά το άτομο. Τέλος, η «αυτοαποδοχή», είναι επίσης μια σημαντική έννοια στη ψυχοθεραπεία. Η αποδοχή του εαυτού έρχεται μετά από αρκετά ενδοσκόπηση. Περιέχει την αποδοχή όλων των θετικών αλλά και αρνητικών χαρακτηριστικών του ατόμου, των ικανοτήτων και δεξιοτήτων όπως επίσης και των ελαττωμάτων του, χωρίς την ύπαρξη αλαζονείας ή αισθήματος κατωτερότητας. Σχετίζεται άμεσα με την μειωμένη ανασφάλεια και το μειωμένο αίσθημα κατωτερότητας.

Φιλοσοφία του Υπαρξισμού

Όλα ξεκίνησαν πριν πολλά-πολλά χρόνια

Ο Υπαρξισμός, ως φιλοσοφικό ρεύμα, όριζε το «Είναι» ως έννοια που περιλάμβανε όλα όσα σχετίζονται με την ύπαρξη, χωρικά και χρονικά, ενώ παράλληλα όριζε την έννοια «Ουσία» ως την ποιότητα που περιγράφει την κάθε ύπαρξη. «Ουσία» δηλαδή, είναι όλα όσα κάνουν κάτι να «Είναι». Συνεχίστε την ανάγνωση του “Φιλοσοφία του Υπαρξισμού”

Υπαρξιακοί Ψυχοθεραπευτές – Γιάλομ και Μέι

Οι πρώτοι σημαντικοί Υπαρξιακοί Ψυχοθεραπευτές

Παράλληλα με την Σύνδεσμο Φιλαδέλφεια του Αντι-Ψυχιατρικού κινήματος (δες το σχετικό κείμενο, πατώντας εδώ), στην Αμερικανική ήπειρο, φαίνεται ότι επηρεασμένες από την φιλοσοφία ξεπηδάνε δυο νέες κατευθύνσεις. Η Ανθρωπιστική σχολή, η οποία ουσιαστικά απορρίπτει φροϋδικές και συμπεριφορικές θεωρίες, με κύρια πρόσωπα στη βιβλιογραφία τον Καρλ Ρότζερς και τον Αβραάμ Μάσλοου, ενώ έχουμε και την Υπαρξιακή σχολή με κύρια πρόσωπα τον Ρόλο Μέι και τον Ίρβιν Συνεχίστε την ανάγνωση του “Υπαρξιακοί Ψυχοθεραπευτές – Γιάλομ και Μέι”

Το Αντι-Ψυχιατρικό κίνημα

Σύνδεσμος Φιλαδέλφεια 1964

Στην Ευρώπη, μια ομάδα ψυχιάτρων ίδρυσαν τον Σύνδεσμο Φιλαδέλφεια, το 1964, που στόχο είχε να προσφέρει σε ανθρώπους δομές οι οποίες δεν παρείχαν τις συμβατικές ψυχιατρικές παρεμβάσεις, αλλά στόχευαν σε εναλλακτικές προσεγγίσεις. Οι Ρόναλντ Λαινγκ, Ντέιβιντ Κούπερ και Ααρών Έστερσον, ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το αντι-ψυχιατρό κίνημα και στην πορεία επηρέασαν και άλλους επαγγελματίες υγείας της εποχής.

Αρχικά, ο Κούπερ, επηρεασμένος από τους Σαρτρ, Μαρξ και Φρόυδ, ξεκίνησε να αψηφά την βαριά ψυχοπαθολογία και να θεωρεί ότι η βασικότερη αιτία των κλινικών περιπτώσεων είναι τα βιώματα που είχαν οι άνθρωποι κατά την παιδική ηλικία. Συνεχίστε την ανάγνωση του “Το Αντι-Ψυχιατρικό κίνημα”